Episode 5. How to Start a Business (Guerilla Mode) Part I

Lumampas ang 2013 na wala man lang ako kahit isang blogpost.  Pasensya na mga kapatid sa blogosperyo sobrang busy ng buhay.  Di nako sumubok mangibang bansa ulit, ok naman ako dito sa Pinas kailangan doble kayod na lang.

Anong balita? Eto nagtatrabaho pa rin ako sa eroplanong mahilig magpiso sale.   Sa inyo ko lang sinabi kasi ‘yung ibang kamag-anak ko pag nalalaman, imbes na ang bati sakin  ‘Oy kumusta ka na?’ ang tinatanong ‘Kelan piso sale? Sabihan mo kami pag promo’.  Pa-tiketan mo na din.  Tsaka sa susunod na lang ‘yung bayad.  Huwayup.

Medyo tumaas na din ng konti ang ranggo ko sa opisina.  Kung dati ako lang ‘yung tagabili ng ulam sa kanto, ngayon binigyan nako ng mga tao ng boss ko – tatlong IT senior consultants tsaka isang bagitong programmer.  ‘Yung tatlo eksperiyensado na sa industriya kaya may mga sungay na, ‘yung bagong programmer naman di pa tinutubuan pero malapit na.  Okay lang isa lang naman ang management practice ko:  ‘Resistance is futile’.

At ang pinakadahilan kaya wala na din akong oras makipagkerengkengan sa inyo ay dahil meron na akong munting raket.  Ano pa bang pinapangarap nating mga empleyado kundi magkaroon ng munting negosyo onda side.  Meron na akong photo, video, saka photobooth.  Kung may oras kayo, pa-like na din –> http://facebook.com/speciallifeevents.  Murang mura.  Wala nang mumura sa pagkamura.  Haha. [Panalo maka-segue way]

Pero dami ko ding pinagdaanang epic fails bago ko nahanap ‘yung negosyong para sa ‘kin.  At para di mo danasin isi-share ko ‘yung mga natutunan ko:

Learn.  Common sense na ‘yung aralin mo ‘yung negosyong gusto mong pasukin pero ‘yun ‘yung basic rule.  Basta aral lang.  Sali ka sa mga grupo na malapit sa negosyong papasukin mo – Alyansa ng Maglalako sa Pinas mga ganun.  Mag-enrol.  Kung walang pang-enrol, mag youtube.   Mag-google. At bawasan ang panonood ng balita dahil puro patayan at nakawan lang mapapanood mo dun wala kang matututunan dun.

Just Do It.  Problema sa ‘tin gusto nating magnegosyo pero laging may palusot  na ‘saka na pag may puhunan’ o kaya ‘kulang pa kasi gamit ko’.  Natutunan ko ‘to kay misis.  kung ano lang ‘yung meron ka ‘yun muna ‘yung gamitin mo para magsimulang magnegosyo.  May cellphone ka?   Magloading business ka muna.  ‘Pag may ipon na, lipat ka na naman sa mas malaking kita na negosyo hanggang maabot mo ‘yung gusto mo.  Si misis nag-umpisa lang magbenta ng ice water sa bahay.  Ngayon dalawa na ‘yung ref niya may kasama pang softdrinks at munting tindahan.  Tawag ko sa kanya ngayon hindi na maybahay, maytindahan na. Di na masama di ba?

Game face on.  Kelangan kapalmuks ka din.  Konte lang.  Kung hindi, kahit pekein mo na lang.  Gusto kong raket ‘yung pagko-cover ng kasal.  Ang problema wala namang kumukuha sa ‘kin dahil wala pa ‘kong portfolio.  Ang ginawa ko, nag-gate crash ako sa kasal sa Tagaytay.  Mga dalawang beses ‘yun.  Walang bayad.  Nagpapaalam naman ako sa groom kaso ‘yung official photographer nagtataka lang kung sino ako.  Tapos pakaway kaway pa ‘ko sa groom and bride para kunyari close kami.  Pagkatapos nun, sunod sunod na ‘yung tanggap ko.  Naka-walong kasal din ako nung nakaraang taon.

Outsource.  Uso ngayon ang outsourcing kaya madami nang call centers ngayon.  Kung nakaluwag ka na at pwede mo nang i-outsource, i-outsource mo para makapagconcentrate ka kung ano ‘yung pinaka-skillset mo.  Halimbawa sa photography.  Kung pwedeng i-outsource mo na ‘yung pagsesetup ng gamit, kumuha ka ng tao para magsetup para sa’yo [aka assistant] gawin mo.  Pati nga pag-ihi kung pwede ko lang i-outsource, inoutsource ko na din.

Part I lang muna at ‘yan lang ang kinaya ng oras.  ‘Pag nakaluwag ulit.  Pasensya na wala akong baong jokes ngayon.  Hindi naman talaga ako joker.  Natatawa ka lang dahil malikot ang utak mo.  Ang totoo, may seryoso akong blog.  Tsek mo na din.  Segue way number two pasookkk!:

http://kuripotmode.wordpress.com

Di ka nga lang matatawa pero madami kang matututunan.  Pano maging kuripot ngayong malapit na ang World War Z.  Di mo nga lang magagamit ang limpak limpak na pera mo pero pwede mo ding ipambato sa mga zombies.

PS.  Pinapa-sponsor ko nga pala ang blog ko.  Isanlibo isang taon.  Pambayad din ng domain name registration ng kwentongbarbero.com para makatipid.  Anong kapalit?  Ilalagay ko ‘yung banner mo sa right side.  Tsaka libreng kiss.  Isasama din kita sa dasal ko kung gusto mo.

PS2.  Bihira akong magdasal.

Piktyur 1]  Unang sample shot ko nung sumama ako sa isang grupo ng mga photography hobbyists Photography Passion Club of the Pilipins para matuto magpiktyur.  NikonD40 pa ‘yung gamit ko dyan.

Episode 4. Lazy Boy

May mga araw na tinatamad  ka, gusto mo lang talagang tumunganga, humilata at magpalaki ng betlog.  Minsan sa opisina bigla akong tinamaan ng lintek na katamaran, gusto kong matulog sa ilalim ng cubicle ko.  Office hours nun.  Tinimbrehan ko na ‘yung kaopisina ko na magpa-power nap ako sandali.  Ok na sana ‘yung pagkakapwesto ko kaso maya maya, nasarapan ako sa pagtulog napalakas na ‘yung hilik ko.   Narinig ng isang bosing namin na napadaan.

Bosing1:  Ano ‘yun?  May umuungol o?
Opismeyt:   Wala boss.  ‘Yung pusa ‘yun. *sabay sipa sakin.
Bosing1:  Meron di niyo naririnig?
Ako: Miyaw!  Miyaw!

Muntik nakong mahuli shyet.  Kaya ngayon inaaral ko na pano lumikha ng hilik na parang pusa.  At hindi siya madaling gawin.  Miyawh.  Miyewrrhh.  Miyu-owhhrrr.

Pero nakakabanas din ‘yung nagpipilit kang magtrabaho kahit wala ka ta-mod.  [*Buyoy ako].  Di mo man lang irespeto ang sinisigaw ng katawan mo na ‘gimme a breyk bosing’.    Naisip ko nga kung ako magiging presidente ng Pinas, magdedeklara ako ng National Day of Tunganga, ang araw na legal lang ang tumunganga sa opisina.  Hindi na natin kelangan i-celebrate ang Labor Day dahil sawang sawa na tayo sa kakatrabaho.  At hindi mo dapat pinagdiriwang ang Labor Day, di ka laborer.  Lalong di ka din nagle-labor.

Malaki ang nagagawa ng katamaran sa ating lipunan.  Biruin mo kung hindi tayo tamad, maiimbento ba ang mga bagay para sa mga taong tamad tulad ng washing machine, elevator at Jollibee delivery?  Pati nga ‘yung pag-aasawa kinatatamaran na din.  Kung sino na lang ang dumating sa buhay, ‘yun na agad ang pakakasalan.  Love at first sight?  Kamon. Kombins me.

Pinag-uusapan na din lang ang katamaran, ang pinakaayaw kong gawain sa bahay ay ang maghugas ng pinggan.  Lagi akong nagpapalusot para di mautusan ni misis.  Sinasabi kong ang paghuhugas ng pinggan ay gawaing pambabae.  Kaya ang tawag sa dishwashing liquid ay Joy — pangalan ng babae.  Kung gawaing panlalake sana ‘yan, di sana tinawag ‘yang Dagul Dishwashing Liquid.  Hindi kumbinsido si misis.  Eh di gumamit daw ako ng Mr. Clean.

Katamaran din ang dahilan ng hindi ko pagba-blog ng isang taon.   Aminado naman akong palusot ko lang ‘yung busy ako sa trabaho.  Oo busy akong matulog.  At kahit pa busy sa trabaho, siguro naman sa isang taon na ‘yun meron at merong oras akong mahahanap para makapag-blog.  Pero wala, tinamad.  Sabi ko nga, ‘Kung gusto maraming paraan, kung ayaw… tamad lang’.

Tanong:  Ikaw, anong pinakaayaw mong gawaing bahay?

PS.  Big big tenkyu kay pareng Danny ng lovelesspoet.wordpress.com sa pagpapaalala saking mag-blog ulit.  Kaya kung nakakalimot ako o tinatamad akong mag-blog, siya ang sisihin niyo hindi ako.  Haha.

PS Ulet.  Wag niyong bisitahin ‘yung blog niya.  Walang laman.  Haha.

Piktyur 1.] Cubicle ko.  Swerte ko ‘pag may naipupuslit akong momom sa opisina.

Episode 2. Wedding Bells

Sunod sunod sa mga kakilala ko ang kinakasal.  Noong nakaraang taon si pareng Maeng.  Sumunod si pareng Jay.  Kelan lang si Osep.  Epekto na ‘to ng global warming kaya madaling nag-iinit ang mga tao at nagpapakasal.  Pumapasok na tayo sa panahon ng tag-libog mga kaibigan.

Isa sa mga importanteng impluwensiya sa buhay ko si Maeng.  ‘Yung mabuting impluwensiya galing sa kanya.  ‘Yung masama, napulot ko lang sa tabi-tabi dito sa Maynila.  Kala ko nga ‘di na mag-aasawa ‘yun dahil pag nanonood kami dati ng porn sa opisina, hindi ‘yun nakikinood, masama daw magagalit si God.  Sa pustahan namin ng isa pang barkadang si Javi, si Maeng ang unang magpapari sa barkada.  Sino ba namang matinong tao ang aayaw sa porn?  Wala di ba?  Pari lang.

‘Yun pala sa huli ay hinihintay lang niya ang tunay na pag-ibig.  Naks.

Si pareng Jhay naman dati kong kaopisina nung bagong salta ako dito sa Maynila.  Walang ere.  Tahimik pero manyakol.  Kasama ko sa mga lakaran at panonood ng PBA.  Ginebra fanboy.  Matagal na sila ng syota nya at ‘pag nagkakalabuan,  ako ang nagsisilbing ‘love guru’.  Sinabihan ko rin siya na tigilan na niya ‘yung kakaiyot niya dun sa babaeng bayaran sa Bulacan  at baka magka-tulo siya.  Nakinig naman.

Kaya bago ang kasal ni pareng Jhay wala na munang stag party.  Iwas disgrasya. Iwas tulo.

Si Osep naman ang naging asawa ni Ishy, na bridesmaid naman dati ni misis noong kasal namin  Mga bagong kakilala dito sa Maynila.  Malaki ang utang na loob namin sa dalawang ‘yan dahil sa kanila kami umutang ng pampakasal namin noon.  Hindi ko naman sinasabi na utangan niyo din sila, kaibiganin nyo muna.  At ngayong sila naman ang nagkatuluyan, kasama kami sa mga taong masaya para sa kanila.

Episode 1: Highschooled

Naimbitahan akong maging commencement speaker sa aking mahal na high school alma mater.   Biruin mo sa dinami-dami ng pwedeng imbitahin na maging speaker, ako pa na isang hamak na kupal lamang.   Siguro naisip nila na magandang inspirasyon na ‘yung  dating parang walang patutunguhan sa buhay e magkakaroon naman pala ng disenteng trabaho.

Pero di naman ako talaga ako bobong estudyante.  Nagkaroon naman ako honor ‘nung highschool.  Nalunod ‘yung talagang may honor, kaya no choice ako ang next in line.  ‘Yun yung punto ng buhay na di mo alam kung magiging masaya ka ba o malungkot.  Pinili kong maging masaya. [Oo masama na akong tao.]

Sampung oras akong nagmaneho pauwi sa probinsya namin.  Wala pa akong karelyebo kaya pagdating ko para lang akong isang box office na pelikula sa Hollywood: Hangover The Sequel.   Masaya ang lahat, lalo na ang mga guro.  Sinong hindi magsasaya, sa wakas ga-gradweyt na din ang mga sakit ng ulo nila.  Masaya din ang mga graduates.  Pagkatapos nito, may lisensiya na silang magbabad sa tv maghapon magdamag, buong linggo at buwan.

Between Then and Now

Andaming nangyari mula noong huling kwento ko hanggang ngayon.  Pero dahil di naman ako sigurado kung interesado kang malaman lahat ‘yun, etong timeline ng nangyari sakin mula noong isang taon para naman makahabol tayo sa mga nawalang oras at sandali:

– Nagbalik Pinas.  Oo, anghirap pala ma-homesick. Ilang buwan palang ako abroad,  sobrang homesick nako.  Pag-uwi ko galing trabaho tulo-luha nako sa homesick.  Buti na lang pinadala sakin ng misis ko ‘yung panty na pinagbihisan niya para pag nami-miss ko siya sisinghutin ko lang ‘yung panty niya, pamatay homesick na.  Pagkatapos ng ilang buwan di ko na masinghot kasi pamatay na ‘yung amoy.

Coming Soon

 

Ikaw na ang nagre-return of the comeback. Kwentong Barbero Version 2.0. Mas makulit, mas kerengkeng, at labas ang utong. Sooooon!!?

Chiksilog for Blogger’s Choice Award

Sa ilang taon nang pagbibigay ng sandamakmak na tropeo ng Philippine Blog Awards, ilan na ba sa mga pinarangalan ang tagalog na blogs? Mahina ako sa bilangan, pero tingin ko naman kayang kaya kong bilangin kung ilan lang gamit ang isang kamay, kahit pa okupado ang ibang daliri ko sa pangungulangot. Sa pagkakaalam ko, si Samjuan.ph saka kwentongtambay.com – parehong OFW blogger. Ilagay natin sa statistics ‘yan, sa binigay na 76 awards para sa mga best Pinoy blogs sa iba’t ibang larangan, dalawa lang dito ang tagalog blogs o 2.6%. Bakit ganun? Di ko alam. Pero ang teorya ko, Ingles ang simbolo ng pagiging edukado ng isang blog.

Alala ko ang isang obserbasyon ko noong nasa law school pa ako. Sa kasaysayan ng mundo, ang mga batas at desisyon ng hukuman ng isang bansa ay nasusulat sa sariling wika. Pero ang mga batas at mga desisyon ng Korte Suprema ng Pilipinas mula noong unang panahon [190o’s] hanggang ngayon ay nasusulat sa dalawang lenggwahe: Espanyol at Ingles. Ang wika ang kaluluwa ng isang bansa, pero anong klaseng katrayduran ang kayang gawin para isulat ang mga batas natin sa banyagang salita? Pano ito maiintindihan ng mas nakararami? Hindi natin pwedeng sisihin ang isa’t isa pero ang pagiging colonial mentality natin ay may malalim na pinag-ugatan sa ating kasaysayan.

At iniisip ko rin, kaya mabagal ang galaw ng hustisya sa ‘tin, kasi ‘yung mga judge kelangan pa nilang isulat ang desisyon nila sa Ingles. Anhirap nun. Isipin mo kung tagalog ‘yun e di mas madali, sabihin mo lang, ‘Sa salang panggagasa ng kambing, ikaw ay hinahatulan ng habang buhay na pagkabilanggo at putol titi’. Mas madali sabihin di ba? Tapos ang kaso. Kesa:

‘Upon the review of this Honorable High court, for forcefully coercing the goat, with malice and criminal intent to an unnecessarily, abusive, despicable sexual act, you are hereby sentenced with destierro or life imprisonment and.. and… [hirap na inglisin ‘yung putol titi].

Ang gusto ko lang naman talaga sabihin, paminsan-minsan naman, gawin nating bida ang sarili nating wika. Yung mga tagalog na blogs.

Kaya para sa 2010 Philippine Blog Awards, binoboto ko para sa Blogger’s Choice si chiksilog.com. Bakit Blogger’s Choice? Eto lang ang pagkakataon na may mananalong tagalog blog. At bakit si chiksilog? Dahil siya ang isa sa mga nakilala kong may bayag kung managalog. Siya lang din ang kupal makipagtalastasan sa sariling wika. Siya lang ang kilala kong hindi takot gamitin ang sariling wika, habang ang nakararaming blogger ay pinili ang daan ng ng pagsusulat sa wikang ingles, dahil ito ang ‘cool’.

At sa mga naniniwala dito sa pinagsasabi ko, sa mga kapwa ko bloggers, alam mo na ang iyong gagawin.

1. Gumawa ng entry bilang boto sa chiksilog.com.

2. Mag-iwan ng link ng iyong blog entry sa http://www.philippineblogawards.com.ph/2010/12/02/voting-for-the-2010-bloggers-choice-award-is-now-open/

Cross Cultural Communication

Pare-pareho naman kaming ingles ang usapan sa opisina kahit magkakaiba ang lahi namin pero minsan di pa din kami magkaintindihan. ‘Yung mga bumbay, matigas ang mga letra at exaggerated ang letrang ‘arrrr’. Mga Aussie naman tamad kumpletuhin ang sinasabi. Kumbaga sa pangungusap, binanggit lang ‘yung subject, pagdating sa predicate malabo na, di mo na maintindihan. Di mo alam kung ang sinabi ba ay ‘Jack fell down’ o ‘Jack jakoled’. Di tulad sa Pinoy, pag nag-ingles bawat syllable buong buo. Alam mong Pinoy kapag nagbigkas ng salita parang guro sa elementarya. ‘How are you today? I’m payn tenkyu’.

At ang mga Aussies, may sarili din silang salitang kanto na di mo agad maintindihan. Ang tawag nila sa breakfast ay brekkie. Ang tawag nila sa biscuit ay bickie. Hula ko lang, ang tawag nila sa pokpok ay puckie. At pag naggu-gudbay pa sila sa opisina ay palaging ‘see you later’. Pano’ng ‘see you later’ e bukas pa ulit kami magkikita. Hindi ba dapat, ‘See you latest?’ Hehe. Oo na, ‘See you tomorrow’. Minsan na nga lang ako mag-joke nang-aanu-ano ka pa dyan.

Sa mga kaopisina ko namang bumbay, nagpaturo ako pano magmura sa salitang Hindi para pagpunta ko ng India, cool ako dahil kaya kong makipagsabayan magmura. Just in case lang naman. Ang mothafucker sa kanila ay ‘Ma choud’. Naalala ko bigla [Ting! Bumbilya epeks] kaya pala ‘nung panahong nagha-hunger strike si Mahatma Gandhi ay panay ang sigaw niya ng ‘Ma choud! Ma chould!’. Kala ko Ma chow! Kasi gutom. [Opss, kwentong barbero alert]

Nagpaturo naman sa ‘kin ng mga basic ‘conversational’ Tagalog words ang mga kaopisina ko para naman daw ‘pag namasyal sila sa Pinas, may alam sila kahit konti.

Aussie1:        How do you say bad words in the Philippines?
Badoodles:   Gago tanginamo.
Aussie1:        It’s very long. There’s no short version?
Badoodles:   Pakyu.
Aussie1:        What do you call an ugly woman?
Badoodles:    A shrimp.
Aussie1:       Those are english words!!
Badoodles:   You’re not listening. I told you we were colonized by stupid idiot Americans.
Aussie1:      What is beautiful woman?
Badoodles:  Pokpok.
Aussie1:       How do you say ‘Where’s the toilet’?
Badoodles:   Asan ang takubets?
Aussie1:       [*Nagkamot ng ulo] But before, you said it’s Si-ar.
Badoodles:   Yes takubets for the boys, Si-ar for the girls. [Lusot]
Aussie1:        How do you say ‘How much is this’?
Badoodles:   Magkano ka?

Gugulong siguro ako sa katatawa ‘pag nalaman kong pumasyal sila sa Pinas. At hindi imposibleng hantingin nila ako ‘pag nangyari ‘yun. At meron namang kwentuhang hindi lang talaga ninyo maintindihan ang isa’t-isa.

Indian Girl:   What do people in your country play?
Badoodles:    We play basketbol. What about in your kantre? [* di maikakailang Pinoy]
Indian Girl:   Oh in India, we play titi.
Badoodles:   What?!
Indian Girl:   Titi? That’s our national past time. We love playing titi.
Badoodles:   In the Philippines, only men play titi.
Indian Girl:  Why? Women there don’t like titi?
Badoodles:    They like titi but they only play titi of their husband.

Natapos ang usapan na hindi kami nagkaintindihan. Nalaman ko, ang ibig niya lang palang sabihin sa titi ay table tennis. Pa titi – titi pa kasi table tennis lang naman pala ibig sabihin. At isa pa ‘tong manager naming manang. Excited na lumapit tapos sabi ‘Ohhhh let’s go to Mt. Bulbul’. Syempre sinabi ko na ‘wag na lang, hindi mahilig ang mga Pinoy sa Bulbul. Di na ‘ko nag-elaborate kung bakit dahil pasimple na akong inapakan nung kasama kong Pinay. Sayang ‘yung joke ko, di ko na naituloy. Oh well.

Ang totoo, mas maboka ang mga Aussie kesa satin, di nga lang maintindihan. Kahit mga estranghero sa bus o train, bigla kang kakausapin. Kung minsan nga, dahil hindi din kami gaano magkaintindihan, sinasabi ko na lang, ‘Sorry. Me no english’ tapos nagsasalita ako kunwari ng intsik. Meron ‘yung kukumustahin nila ‘yung araw mo na parang matagal na kayong mag-kaibigan. Sa Pinas, ang mga marunong lang gumawa nun mga budol-budol gang.

Ah, Question of the Day na ba. Sige, ang tanong ng bayan: Anong paboritong ekspresyon/mura mo pag badtrip ka? Mag-iwan ng iyong pinaka-henyo, gago, o pinakahayup o kahit na anong sagot sa comment box. Ang di magparamdam, multo.

Piktyur 1.] Dito kami nagyoyosi breyk tapat ng train station nila na mukhang mall. May vandal din ako dyan na pentel pen ”Bawal umehi dito – Badoodles”.

Culture Clash

Kahit nasa ibang bansa ako, hangga’t maari nagluluto pa din ako ng nakasanayang almusal – longganisa, daing o kaya tuyo na may kamatis, samahan mo pa ng sinangag at ‘yung tinatawag ng lolo kong bulol na nekskape. Kaya pagpasok sa opisina, umaalingasaw ang pagka-Pinoy ko. Napapatingin ‘yung mga hindi sanay sa ganung amoy. At kung marunong lang managalog ang mga opismeyt ko, malamang bumubulong na mga ‘yun ng ‘Andito na si amoy longganisa’.

Pero mahirap din maghanap ng pagkaing Pinoy dito. Kelangan ko pang dumayo sa kabilang bayan. Saka ‘pag sinabing ‘Asian grocery’ ‘wag mong asahan kaagad na may produktong Pinoy, pagkain lang ni Jackie Chan ang meron dun. Sinubukan kong tumingin sa grocery ng mga negro baka sakaling merong produktong Pinoy, wala din. Uling lang nakita ko dun. Hehe.

Pag tanghali sa opisina, dahil ako lang ang Pinoy [technically, dahil ‘yung isa pinanganak sa Pinas pero bumbay], at ayaw kong kumaing mag-isa sa isang sulok, sumasama akong kumain sa mga bumbay. Pero ‘yung mga bumbay lang na sinasamahan ko yung mga hindi amoy kili-kili [at hindi hinuhusgahan ang pagiging amoy longganisa ko]. ‘Yung iba sa kanila vegetarian dahil Hindu ang relihiyon nila. Ako naman relihiyon ko Hindut. Tinanong nila ako kung vegetarian ba ako, sabi ko oo, ‘vegetarian with meat’. Tawanan. Kaya tawag sakin sa opisina ‘vegetarian with meat’.

Hindi ako sanay kumain ng Indian food. Ang pinaka-initiation ko lang sa pagkaing indian ay chicken curry saka curry-curry [hehe, pero walang biro, ang kare-kare ay dating curry-curry, isang orihinal na pagkaing bumbay]. Pag nasa Indian restoran na kami, hindi agad ako makaorder dahil ang hirap bigkasin ng mga pagkain nila. Tunog titulo ng mga porn DVD sa bansang Tsekoslovakia. Tse-.. Chekos-.. Ganun kahirap i-pronounce. Kaya ang ginagawa ko, nag-iini-mini-mayni-mo na lang ako, at kung saan matapat ang daliri ko ‘yun ang pananghalian ko. Kaya ang ending, laging sira ang tyan ko. Minsan, may natsambahan akong madaling bigkasin, Bowel of Sambar kaya inorder ko naman. Kaya naman pala Bowel of Sambar, dahil pagkatapos kong kainin, sunod sunod ang bowel ko. Langya ganun pa din, sira ang tyan.

Anlaki ng problema ko ano? Pagkain. Lagi kong sinasabi, ang pagkain ang repleksiyon ng isang bansa. Tangina, anlalim. Gusto ko lang naman sabihin, hindi ko kayang mabuhay sa ibang lugar tapos hindi makakatikim ng pagkaing Pinoy. Kahit pa sabihing kakaiba ang pagkaing Pinoy, ‘yun na ‘yung kinalakihan ko. May patis na ‘yung ulam, bubudburan pa ng asin. Maalat, isasawsaw pa sa bagoong. Sabi nga ng bayaw kong Intsik sa paborito kong ulam na pinakbet, ‘Bakit kanyan pak-kain nyo maalat, palang pak-kain ng aso’, na sinasagot ko ng ‘Hoy supot, syatap!.

Kung makikipag-negotiate si Papa God sakin na dadagdagan niya ng ng limang taon ang buhay ko kung babawasan ko ng alat ang kinakain ko, sasabihin kong ‘Wag na lang po’. At least pag nadedo ako hindi ako mukhang matanda, dahil bata palang dedo na. Saka ‘yung pagkain ko ng maalat, malay mo mangailangan ako ng spare kidney, makakatulong pa ako sa ilegal na industriya ng bilihan ng kidney. Saka anong silbi ng pagkakaroon natin ng mga ‘kidney doctor’ sa Pinas kung hindi natin sila bibigyan ng oportunidad na kumita? [Lusot ba? Lusot?]

Anong pagkaing hindi Pinoy ang nagustuhan ko? Sa mga pagkaing Aussie, maliban sa barbekyu nila, wala na. ‘Yung pinagmamalaki nilang palaman na ‘vegemite’, lasang grasang may kalawang. Ok sakin ang Singaporean noodles dahil parang pansit canton with chili flavor lang. Pwede na din ang pasta ng mga Italian kung wala talaga.

Segue way ko ‘yan para sating Question of the day na: Anong pagkaing hindi Pinoy ang ayos sa panlasa mo? Mag-iwan ng iyong pinaka-henyo, gago o kahit anong sagot sa comment box]

Piktyur 1.] Pritong salmon na ulam ni Badoodles. Iniisip ko na lang, kunyari bangus belly ‘yan.

Birthday Leave

Kung ang mga pokpok may rest day din sa pagbibigay-aliw, kaya… pass muna ako ngayon mga peeps.  Tutal bertdey ko naman. Break muna.