Sitting Beside Poverty

Pag buhay Maynila patibayan ng sikmura.  Ang mahina ang diskarte nahoholdap.  Mula nang maholdap ako sa aircon bus, sirang plakang advice sakin ng mga kumpare ko, mag-ordinary bus na lang.  At least dun small time holdaper lang.  Pag aircon sakyan mo mga de-granada saka de calibre 45 ‘yung itututok sa ‘yo.  Pag ordinary bus naman, kutsarang pinatalim lang o bolpen na nagtatae ang malamang itutusok sa tagiliran mo.  Okay na ‘yun.  Kaso pag tinira naman ako ng holdaper ng bolpen Flash News agad – isang lalaki tinira ng bolpen na nagtatae sa kili-kili kritikal ang kondisyon ngayon sa ospital.  At pag natuluyan pa, ano na lang sasabihin ko kay San Pedro sa kanyang Records book ng cause of death.  Death by crying bolpen?  Nakakahiya kaya ‘yun, permanent record ko na sa langit ‘yun.  Sobrang tangengot ko naman pag nangyari sakin ‘yun.  Pero dahil nga masunurin din akong kaibigan, nag-oordinary bus na nga ako pag-uwi. 

Mahirap sumakay sa ordinary bus, most lykly ang makakatabi mo kung hindi taong grasa e hitit-rugby boys.  Ang hilig ko pa namang makipagkwentuhan with a total stranger para di mapanis ang laway.  Ang hirap kausap pag rugby boys.  Kung kwentuhang Marimar kaya ko pang sabayan pero pag dumating na sa puntong “Pare, ano kaya itsura ni God?” o kaya analysis tungkol sa totnakan ng mga asong kalye sa gabi, nagsa-shutdown bigla ang brain cells ko diyan.  Sa unang tanong, ang alam ko lang, malayong magkamukha si God saka Cristina Aguilera.  Dun sa pangalawa, matagal ka nang diyeta malamang nang-iinggit ang mga asong kalyeng ‘yun.  “Awooo!  Di ka ba naiinggit?  Ha?  Awoooh… dog-style to men”.   

Nasa bandang Alabang na nang may sumakay na tatlong dalaginding na gusgusin.  Tantiya ko nasa edad katorse hanggang disi-sais – ‘yung dalawa buntis, ‘yung isa bungal kamuka ni Chitaeh.  Malamang pag babae ka tapos kamuka mo si Chitaeh di ka talaga mabubuntis kahit pa mga lasenggong duling na manyakis makakita sa ‘yo.  Maingay kaya halatang durog ‘yung dalawa.  Tumabi sa ‘kin si bungal, maingay habang kumakanta ng ‘To da lep, To da lep” ni Beyonce sabay iling iling ng ulo.  Putek, baka maglalaglagan ang mga kuto.  Kung mamalasin ka naman.  Mamya nahiya yata kaya bumalik sa tabi ng mga kasama na nakasalampak sa gilid ng pintuan ng bus.     “Tangena, hwag ka nga sakin tumabi ambaho mo”, saway nung medyo nakakatanda sa grupo.  “Ikaw kaya amoy tae.  Hahaha!”.  Sa kabila ng kahirapan, may sense of humor pa din.  ‘Yung isa may hiya, “Tumahimik nga kayo mga abnormalayts kayo, baka pagkamalan tayong magnanakaw”.  Parang bumilib tuloy ako dun sa isa. 

Panay singhot ni bungal sa plastik na hawak.  Gutom na siguro.  Sinaway ng isa, “Ampotah, wag ka nga dito mag-rugby”.  Pasimple kong inabot ‘yung isangdaang piso dun sa sumaway kanina saka pabulong na sabi,  “Pangkain mga kids”.  Pamasahe ko pa sana ‘yun bukas.  Utang na lang ulit ako kay BebeKo.  Nakita agad ni bungal kaya tumabi ulit sa ‘kin, “Baket siya lang kuya, ako din”, lango ang mata habang dinudutdot ang braso kong malaki [talagang siningit pang sabihing malaki].  “O teka andumi mo baka kumapit sa polo ko, hirap kayang labhan yan”.  Inabot ko ang singkwenta pesos.  Putek talaga, nakikilan pa ako.  Daig pa nito ang MMDA boys.  

“Ambait mo naman kuya.  Lam mo kuya, kamuka mo ‘yung ex-boypren ko”.   Ngiti lang ako.  “Basurero ‘yun”.  Toink.    Langya, mukang basurero pala ako.  May future sa comedy ‘tong batang ‘to.  Ako si Dolphy tapos siya naman ‘yung side kick na pinapalo sa ulo ng diyaryong nakarolyo.  Gusto ko ngang sampolan kaso wala akong dalang martilyo.   

Pero ang totoo, sobrang apekted ako kasi mga murang edad pa lang sila, alam mong wala nang direksiyon ang buhay.  Bad trip ako pero di ko alam kung sinong dapat sisihin kung bakit may ganitong mga taong napapabayaan.  Gusto ko ngang suntukin ‘yung bintana ng bus sa di maipaliwanag na galit kaso napag-isip isip ko masakit din ‘yun. Wag na lang.